Beklimming van de Mont Ventoux

Op maandag 23 september 2019 beklom ik de Mont Ventoux voor en met stichting Make a Memory.

Na de geboorte van onze levenloos geboren zoon David heeft Make a Memory waardevolle foto’s voor ons gemaakt. Vorig jaar besloot ik iets terug te willen doen en kwetsbare thema’s  - zoals het verlies van een kind - meer bespreekbaar te maken. Daarnaast wilde ik iets betekenisvols doen voor de band tussen David. Daarom kocht ik eind oktober mijn eerste racefiets en schreef ik mij begin 2019 in voor Op de Pedalen; de jaarlijkse sponsoractie van en voor Make a Memory, waarbij de Mont Ventoux wordt beklommen.

Binnen een jaar klaar zijn voor de Mont Ventoux; ik moest aan het werk, want sportief was ik niet. Bijna iedere week fietste ik 50 km of meer en onze vakanties brachten wij door in Zuid-Limburg en de Vogezen, zodat ik wat klimkilometers kon maken. Aan de hand van het klimprofiel van de Ventoux, ervaringsverhalen van anderen en mijn eigen ervaringen in de Vogezen, maakte ik een plan om de Ventoux te ‘befietsen’. Ik verdiepte mij in het benodigde materiaal, voeding en het verdelen van mijn kracht tijdens de klim. De trainingen wierpen hun vruchten af; ik fietste steeds makkelijker en verder. En ook fijn; in 8 maanden verloor ik maar liefst 11 kilo. Daar kan Sonja Bakker niet tegen op. ;-)

In de laatste 2 weken voor de beklimming was ik wat grieperig en kampte ik met een oorontsteking, waarvoor ik antibiotica druppelde. Van fietsen kwam het niet meer, tot op de laatste dag voor vertrek. Ik maakte een kort ritje en prompt reed ik mijn achterband kapot op een stuk metaal. De avond voor vertrek heb ik dus nog snel 2 buitenbanden gewisseld. Voor vier-seizoenenbanden, want de weersvoorspellingen voor Bédoin en de Mont Ventoux waren ronduit beroerd!

Make a Memory - Jaren geleden kwamen fotograaf Ed van Schaik en zijn vrouw in Westerhoven wonen en werden zij uitgenodigd voor een kennismaking bij hun nieuwe buren. In de woonkamer zagen zij een foto van een overleden kind hangen. Het was eenvoudige polaroid van het ziekenhuis, dat weinig uitnodigde voor gesprek. ‘Geen herinnering aan het kind, maar aan een nare periode - dat moet anders’ dacht de fotograaf en hij ging hiermee aan de slag. Zo, in een notendop, ontstond in 2008 stichting Make a Memory. Inmiddels maakt Make a Memory het in heel Nederland voor ouders mogelijk om, kosteloos, een blijvende herinnering te ontvangen van hun overleden kind, in de vorm van professionele foto’s.

Een groep van 40 personen beklom de vermaarde ‘kale berg’ in de Provence – ieder op zijn of haar eigen tempo. Een deel deed dat te voet en een deel deed dat met de fiets. De meeste deelnemers hebben in het verleden zelf een (klein)kind verloren. Anderen zijn op een andere manier betrokken bij het werk van Make a Memory, bijvoorbeeld beroepsmatig of via vriendschappen. Daarnaast gingen zo’n 10 organisatoren en vrijwilligers mee, waaronder een fotograaf, videograaf en 2 masseurs. Zij zorgden ervoor dat het aan niets ontbrak tijdens ons verblijf in Frankrijk. Fantastisch geregeld!

Vertrek uit Westerhoven

Vrijdag - Op vrijdagavond verzamelden deelnemers en organisatie zich in Westerhoven, vanwaar de bus zou vertrekken. Op weg naar Westerhoven, heb ik nog snel ergens een fietsregenjas gekocht. Thuis fiets ik nooit in de regen, maar ik vreesde er nu niet aan te ontkomen. Voor de bus vertrok, was er een start-/uitzwaaibijeenkomst met wat toespraakjes. Daarbij werden ook het fiets-/wandelshirt van deze editie gepresenteerd en de voorlopige tussenstand van het sponsorbedrag bekend gemaakt (52.825,38 euro!) door ambassadeur en oud-profwielrenner Dirk Bellemakers. Voorzien van zijn laatste tips, vertrokken we met de bus rond 22.15 uur. Twee chauffeurs wisselden elkaar af, dus er kon lekker doorgereden worden.

Klaar voor een trainingsrit

 Zaterdag - Rond 10.30 uur kwamen we aan in het hotel. ’s Middags hebben de fietsers een ingekorte tocht van 28 km gemaakt, met wat korte klimmetjes en afdalingen. Helaas was het zelden écht droog en waaide het behoorlijk. ’s Avonds was er voor iedereen die dat wilde, de mogelijkheid om zijn of haar verhaal te delen; over het kind waarvan afscheid moest worden genomen en de beweegredenen om mee te doen.

Uitkijkpunt Gorges de la Nesque

Zondag - Vandaag stond een langere trainingsrit op het programma, al besloten we ook die in te korten vanwege de regen. Uiteindelijk fietsten we 63 km. De rit leidde door een schitterende kloof: Gorges de la Nesque. Het fietsende en het wandelende deel van de groep ontmoetten elkaar bij het uitzichtpunt. Oorspronkelijk zouden we via Sault terugfietsen, maar vanwege de regen reden we dezelfde weg terug. Hadden we op de heenweg nog grotendeels (flinke) miezerregen, op de terugweg regenden we doornat. Mijn schoenen raakten daarbij zo doorweekt, dat ik ze ’s avonds lang met een geleende haarföhn droog heb staan föhnen.

Toen na het diner buiten het noodweer losbarstte, hadden we als groep nog een samenzijn waarin de plannen voor de volgende dag werden gepresenteerd en iedereen het shirt kreeg. Ook kon iedere deelnemer een naam of boodschap op een grote wolkenvlag schrijven, die de volgende dag – tijdens de beklimming - op de top van de Ventoux zou wapperen.

Maandag - De dag van de beklimming - onder een stralende zon! Na de groepsfoto en het uitzwaaien van de wandelaars, heb ik mijn fiets nog eens goed nagelopen: startnummer gemonteerd, bandenspanning gecheckt en ketting schoongeveegd en bijgesmeerd. De overvloedige regen van de dag ervoor had het materiaal geen goed gedaan. Om 9.15 uur fietsten we naar het ‘officiële’ startpunt in Bédoin, vanwaar om 9.30 uur het startsein werd gegeven. Op een aantal plekken tijdens de beklimming, had de organisatie verzorgingsposten ingericht, maar hiervan heb ik geen gebruik gemaakt. Op de top – waar een straffe wind stond – werden we warm onthaald. Wie dat wilde, kon in de kapel op de top nog een kaarsje branden.

’s Avonds vertrok de bus terug naar Westerhoven, waar we de volgende ochtend arriveerden.

Ik vond het beklimmen van de Mont Ventoux een fantastische ervaring, maar dat is uiteraard niet waarvoor ik mij liet sponsoren. In de eerste plaats ging het om steun. En die was er! Dankzij onverwacht veel sponsors kon ik maar liefst 1949 euro meebrengen voor het werk van Make a Memory. Daarnaast wilde ik iets betekenisvols doen voor mijn band met David. Dankzij voldoende sponsorgeld kon ik meedoen en zo met hem aan de slag zijn. Opgeven of afstappen voelde nooit als optie. Als ik er bij stil sta wat David teweeg heeft gebracht aan steun, fijne gesprekken en persoonlijke ontwikkeling (fysiek en mentaal), dan is mijn band met hem zeker sterker geworden. Ik heb alle reden om dankbaar voor hem te zijn. Tot slot hoopte ik door dit evenement, kwetsbare thema’s opnieuw bespreekbaar te maken. Door (en tijdens) Op de Pedalen heb ik veel met bekenden, lotgenoten en betrokkenen gesproken over hun en onze ervaringen. Mijn blog over ongemakkelijke ervaringen rondom het verlies van een baby is inmiddels al 113 keer gelezen. Nogmaals veel dank aan iedereen die betrokken was!

Klimverslag - De eerste mild stijgende 6 km wilde ik rustig aan doen om wat energie te sparen. Daarom begon ik in de achterhoede van de groep. Maar tot eigen verbazing haalde ik al vrij snel mensen in. De twijfel sloeg toe, of ik toch niet te snel van start was gegaan. Maar het voelde goed, dus daar vertrouwde ik maar op. Na 6 km begon het beruchte bos; 10 km lang non-stop 9-12% omhoog. Ik had een fijne cadans te pakken en kon in een gelijkmatig tempo fietsen. Ook hier fietste ik nog wat mensen voorbij, waardoor ik begon te hopen op een - voor mijn niveau - toptijd. Het laatste stuk van de Ventoux, vanaf Chalet Reynard, gaat 6 km door het bekende maanlandschap, met een stijgingspercentage van 7-11%. En we hadden een beetje pech: want het waaide er vreselijk hard en het was er tamelijk fris. Bij tijd een wijle hadden we volle tegenwind bij 11% stijging. Bij momenten dat de wind van opzij kwam, ben ik wat gaan zigzaggen omdat ik bang was anders van het asfalt af geblazen te worden. Mijn tempo stortte alsnog in en mijn benen schreeuwde naar afstappen. De laatste 2 km waren ronduit verschrikkelijk. Maar ik wist toch nog te finishen in een tijd waar ik heel blij mee ben: 2:23 uur.

Mij is regelmatig gevraagd hoe ik het weekend zelf heb ervaren. Vooraf was ik zelf ook nieuwsgierig hoe het zou zijn. Mijn ervaring is dat het verlies van een kind nogal verschillend kan worden beleefd; voor sommigen is het een emotioneel slagveld, terwijl anderen er juist heel nuchter onder lijken. En natuurlijk zit daar nog van alles tussenin. Ook de ‘taal’ kan verschillen. Dikwijls hoor of lees ik over vlinderkindjes en sterretjes aan de hemel. En laat ik maar eerlijk bekennen: het is niet mijn taal. En evenmin heb ik het idee dat ik dichter bij David ben, als ik boven op een berg sta. Voor mij is David ‘gewoon’ een overleden kind – zonder vlinders en sterretjes. Wat mij wel enorm helpt, is dat ik er vanuit mijn geloofsovertuiging op durf te vertrouwen dat David het nu beter heeft, dan hetgeen wij hem ooit hadden kunnen bieden. Waarmee niet is gezegd, dat de ervaring zelf niet verdrietig is.

Op pad gaan met een groep lotgenoten vond ik dus wat spannend en ik vroeg mij af hoe de verschillen zouden samenkomen. Daarin ben ik aangenaam verrast. De groep was divers; lang niet iedereen had zelf ervaring met het verlies van een kind. Dat gaf wat mij betreft een prettige dynamiek en voorkwam dat het weekend te beladen zou worden. Wel was er veel verbondenheid rondom het thema en de indrukwekkende verhalen die door (groot)ouders werden gedeeld. Ik vind het steeds weer indrukwekkend om te horen wat mensen kunnen meemaken en hoeveel veerkracht daarin kan zijn. Daarnaast vond ik het mooi dat iedereen wel iets herkende of kon invoelen. Het gaf een verbondenheid, van waaruit één gezamenlijk doel ontstond: ervoor zorgen dat iedereen de top van de Ventoux zou halen. En dat is gelukt.

Binnenkort komt iedereen nog een keer bij elkaar om terug te blikken op een geslaagd evenement. Dan worden ook de foto’s, videofilm en eindstand van de sponsoring gepresenteerd.