Als kind vond ik Pasen maar een ingewikkelde bedoening. Helemaal zeker weet ik het niet meer, maar de kans bestaat dat ik in gedachte meer bij de paashaas was, dan bij het Paasevangelie. Ieder jaar kreeg ik in aanloop naar Pasen een grote chocoladehaas van mijn vader, die ik moest bewaren tot het Pasen was.
Ik was begin twintig, toen ik het ouderlijk huis verliet en naar Gouda verhuisde. Ook kerkelijk vond ik er een nieuw thuis. Hier is Pasen meer gaan leven. Of liever: hier ben ik Pasen meer gaan be-leven. In de vier bijeenkomsten die hier werden gehouden - op Witte Donderdag, Goede Vrijdag, Stille Zaterdag en Eerste Paasdag -, ontdekte ik eigenlijk pas hoe groots en actueel het Paasverhaal nog is. Het avondmaal, het doven van de paaskaars, stemmige muziek, stilte en het ontsteken van nieuw licht hielpen mij daarbij. Soms ingetogen, soms overweldigend. Met een hoopvol eind.
Maar wat is het dan, dat mij zo aanspreekt? Ik heb geprobeerd er passende woorden voor te vinden terwijl mijn ogen afdwaalden naar de kast, waarop ook dit jaar weer een grote chocoladehaas staat te prijken…
Ik bedacht mij dat veel chocohazen recht overeind zitten; stok stijf stil, oren recht omhoog en ogen wijd. Er zit iets waakzaams en alerts in. De sfeer op Witte Donderdag heeft daar ook iets van in zich. Een samenkomst in de avond, kleine setting, met een avondmaal. En een intrigerend proloog - over dienen, verraad, teleurstelling, angst en zorg om wat is... en wat komen gaat.
Op Goede Vrijdag wordt de veroordeling en kruisiging van Jezus herdacht. Jezus wordt voorgeleid aan politicus Pontius Pilatus. Hij probeert Jezus nog vrij te krijgen, maar het volk wil anders. Wat mij hierin steeds weer raakt is hoe het systeem faalt en sleutelfiguren hun handen wassen in onschuld. De zorg, de angst en de sterke wil van het volk zijn leidend en leiders geven toe aan deze druk.
Dan kijk ik weer naar mijn paashaas. Volgen hazen niet altijd elkaars witte staart, bij de vlucht in de schemering? Paniekerig en met een blind vertrouwen op wie of wat op dat moment het meest in het oog springt? Naar mijn gevoel lijkt het inmiddels in de coronacrisis net zo te gaan. Ik begrijp heel goed dat een winkelier (aan de ene kant) en iemand met een kwetsbare gezondheid (aan de andere kant) niet veel ruimte voelen om mild en genuanceerd te zijn. Maar inmiddels heb ik het idee dat steeds meer mensen elkaar navolgen in een beweging van wantrouwen, het spreken van grote woorden over elkaar en burgerlijke ongehoorzaamheid. Daarbij kan ik de gedachte maar niet van mij afzetten dat dit uiteindelijk schadelijker blijkt dan de economische en mentale consequenties van de coronamaatregelen die we nu ervaren.
Zo’n chocoladehaas lijkt heel wat, tot je er een hap van neemt: hol en leeg. Veel lucht en weinig haas, zeg maar… Als kind vond ik dat toch altijd wel een beetje teleurstellend. De nachtwake op Stille Zaterdag, tot het moment van de opstanding, heeft daar wel wat van weg. Na het verraad, de veroordeling en de kruising is het stil en leeg geworden. Het besef daalt in dat het systeem, die politicus, die twitteraar, columnist of goede bekende toch eigenlijk óók niet altijd of helemaal het juiste antwoord had op angst of zorg. Of de angst of zorg misschien zelfs wel heeft vergroot met zijn of haar woorden of handelen. Of de onderlinge verhoudingen op scherp heeft gezet…
Gelukkig eindigt Pasen vrolijk. Niet vanwege de olijke snuit van mijn chocohaas en niet omdat ik eindelijk mijn tanden in dat beest mag zetten, maar omdat het Paasverhaal niet is gestopt op Goede Vrijdag of Stille Zaterdag. Doorgrond ik nu dan wel wat dat betekent? Nou, ik denk nog steeds niet helemaal. Maar in de dynamiek van deze vier dagen heb ik er wél iets van kunnen beleven en voelen. En dat voedt mijn hoop en vertrouwen op een betere toekomst... die nu al is begonnen en waar ik al naar kan leven. En om de parallel dan maar weer even door te trekken: hoe hazerig is dat, om steeds weer opnieuw dat veld in te hupsen, zonder zorg over de roofvogels in de bomen en de jagers in de struiken?
Naarmate ik ouder werd, groeide mijn geloof en begon ik iets meer van Pasen te begrijpen. Maar vragen hield ik; wat was nu precies de zin van de kruisiging en opstanding? Of scherper: wat was er sinds de kruisiging nu wezenlijk anders geworden dan in de tijd ervoor? Wat dat betreft vond ik Kerst meer tot de verbeelding spreken. Oké, kerstbomen, André Rieu en gevulde kalkoen getuigen misschien niet direct van veel diepgang, maar de boodschap dat vrede zich vooral laat vinden in het kleine en kwetsbare kon ik uitstekend invoelen.
Ik was begin twintig, toen ik het ouderlijk huis verliet en naar Gouda verhuisde. Ook kerkelijk vond ik er een nieuw thuis. Hier is Pasen meer gaan leven. Of liever: hier ben ik Pasen meer gaan be-leven. In de vier bijeenkomsten die hier werden gehouden - op Witte Donderdag, Goede Vrijdag, Stille Zaterdag en Eerste Paasdag -, ontdekte ik eigenlijk pas hoe groots en actueel het Paasverhaal nog is. Het avondmaal, het doven van de paaskaars, stemmige muziek, stilte en het ontsteken van nieuw licht hielpen mij daarbij. Soms ingetogen, soms overweldigend. Met een hoopvol eind.
Maar wat is het dan, dat mij zo aanspreekt? Ik heb geprobeerd er passende woorden voor te vinden terwijl mijn ogen afdwaalden naar de kast, waarop ook dit jaar weer een grote chocoladehaas staat te prijken…
Ik bedacht mij dat veel chocohazen recht overeind zitten; stok stijf stil, oren recht omhoog en ogen wijd. Er zit iets waakzaams en alerts in. De sfeer op Witte Donderdag heeft daar ook iets van in zich. Een samenkomst in de avond, kleine setting, met een avondmaal. En een intrigerend proloog - over dienen, verraad, teleurstelling, angst en zorg om wat is... en wat komen gaat.
Op Goede Vrijdag wordt de veroordeling en kruisiging van Jezus herdacht. Jezus wordt voorgeleid aan politicus Pontius Pilatus. Hij probeert Jezus nog vrij te krijgen, maar het volk wil anders. Wat mij hierin steeds weer raakt is hoe het systeem faalt en sleutelfiguren hun handen wassen in onschuld. De zorg, de angst en de sterke wil van het volk zijn leidend en leiders geven toe aan deze druk.
“Pilatus merkte dat de dingen die hij zei niet hielpen. Het volk leek juist in opstand te komen. Daarom pakte hij wat water en waste zijn handen. Iedereen zag wat hij deed. Toen zij hij: ‘ik ben onschuldig aan de dood van deze man. Jullie zijn verantwoordelijk. Toen gaf het hele volk dit antwoord: ‘Ja, zijn dood is de zaak van ons en onze kinderen. Toen liet Pilatus Barabbas vrij. Maar hij gaf opdracht om Jezus met de zweep te slaan. Daarna gaf hij hem aan zijn soldaten, om hem aan het kruis te hangen.”
Dan kijk ik weer naar mijn paashaas. Volgen hazen niet altijd elkaars witte staart, bij de vlucht in de schemering? Paniekerig en met een blind vertrouwen op wie of wat op dat moment het meest in het oog springt? Naar mijn gevoel lijkt het inmiddels in de coronacrisis net zo te gaan. Ik begrijp heel goed dat een winkelier (aan de ene kant) en iemand met een kwetsbare gezondheid (aan de andere kant) niet veel ruimte voelen om mild en genuanceerd te zijn. Maar inmiddels heb ik het idee dat steeds meer mensen elkaar navolgen in een beweging van wantrouwen, het spreken van grote woorden over elkaar en burgerlijke ongehoorzaamheid. Daarbij kan ik de gedachte maar niet van mij afzetten dat dit uiteindelijk schadelijker blijkt dan de economische en mentale consequenties van de coronamaatregelen die we nu ervaren.
Zo’n chocoladehaas lijkt heel wat, tot je er een hap van neemt: hol en leeg. Veel lucht en weinig haas, zeg maar… Als kind vond ik dat toch altijd wel een beetje teleurstellend. De nachtwake op Stille Zaterdag, tot het moment van de opstanding, heeft daar wel wat van weg. Na het verraad, de veroordeling en de kruising is het stil en leeg geworden. Het besef daalt in dat het systeem, die politicus, die twitteraar, columnist of goede bekende toch eigenlijk óók niet altijd of helemaal het juiste antwoord had op angst of zorg. Of de angst of zorg misschien zelfs wel heeft vergroot met zijn of haar woorden of handelen. Of de onderlinge verhoudingen op scherp heeft gezet…
Gelukkig eindigt Pasen vrolijk. Niet vanwege de olijke snuit van mijn chocohaas en niet omdat ik eindelijk mijn tanden in dat beest mag zetten, maar omdat het Paasverhaal niet is gestopt op Goede Vrijdag of Stille Zaterdag. Doorgrond ik nu dan wel wat dat betekent? Nou, ik denk nog steeds niet helemaal. Maar in de dynamiek van deze vier dagen heb ik er wél iets van kunnen beleven en voelen. En dat voedt mijn hoop en vertrouwen op een betere toekomst... die nu al is begonnen en waar ik al naar kan leven. En om de parallel dan maar weer even door te trekken: hoe hazerig is dat, om steeds weer opnieuw dat veld in te hupsen, zonder zorg over de roofvogels in de bomen en de jagers in de struiken?
Straks, wanneer ik een hap van mijn chocohaas neem, zal ik er vast nog even aan denken: het waakzame van de gespitste oren, het zoeken naar een betrouwbare staart, de leegte van de binnenkant en uiteindelijk dan toch ook het onbezorgde gehups, de schepping in. En zo blijkt zo’n chocoladehaas mij meer te zeggen dan ik als kind ooit heb kunnen denken…
Reacties
Een reactie posten